ΕΘΙΜΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ ΑΠΟ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Από τα κάλαντα των φώτων, την ανέλκυση του Σταυρού και τον Αγιασμό αλλά και τοπικά έθιμα, λίγα λόγια για τις παραδόσεις των Θεοφανείων.

Κάθε χρόνο σαν σήμερα γιορτάζονται τα Θεοφάνεια, η μεγάλη γιορτή του Χριστιανισμού, σε ανάμνηση της βάπτισης του Ιησού Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό από τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο.

• Κάλαντα των Φώτων. Ψάλλονται από τα παιδιά την παραμονή της εορτή σε πολλές παραλλαγές. Οι περισσότερες αρχίζουν με τους στίχους: «Σήμερα είν' τα Φώτα και ο φωτισμός / και χαρά μεγάλη και αγιασμός…»
• Ανέλκυση του Σταυρού (το «πιάσιμο του Σταυρού») από κολυμβητές, τους λεγόμενους Βουτηχτάδες, κατά την τελετή της Κατάδυσης του Τιμίου Σταυρού. Νεαρά, κυρίως, άτομα βουτούν στα παγωμένα νερά για να πιάσουν πρώτα τον Σταυρό και να λάβουν την ευλογία του ιερωμένου, αλλά και να δεχθούν τις τιμές και τις ευχές των συντοπιτών τους. Στον Πειραιά απαγορεύτηκε από τα προπολεμικά χρόνια η ανέλκυση του Σταυρού από βουτηχτές, έπειτα από μια θανάσιμη συμπλοκή μεταξύ τους. Στις μέρες μας, η ανέλκυση γίνεται από τον Επίσκοπο με την κορδέλα που φέρει ο Σταυρός.
• Αγιασμός των οικιών από τους ιερείς. Στην Ελλάδα ο αγιασμός γίνεται για πρώτη φορά την παραμονή των Θεοφανίων και λέγεται «Μικρός Αγιασμός» ή «Πρωτάγιαση» ή «Φώτιση». Με την Πρωτάγιαση, ο ιερέας γυρίζει όλα τα σπίτια και με το Σταυρό και ένα κλωνί βασιλικό «αγιάζει» ή «φωτίζει» (ραντίζει) τους χώρους των σπιτιών για να φύγει μακριά κάθε κακό. Παλαιότερα, οι λαϊκές δοξασίες συνέδεαν τον φωτισμό των σπιτιών με την εξαφάνιση των καλικάντζαρων, τους οποίους φαντάζονταν να φεύγουν περίτρομοι με την έλευση του ιερέα, κραυγάζοντας: «Φύγετε να φύγουμε κι έφτασε ο τρουλόπαπας με την αγιαστούρα του και με τη βρεχτούρα του!»

Η γιορτή των Θεοφανίων περικλείει άλλωστε και πολλές εκδηλώσεις που αποτελούν διαιώνιση αρχαίων ελληνικών εθίμων. Ο Αγιασμός στη χώρα μας έχει και την έννοια του καθαρμού, του εξαγνισμού των ανθρώπων, καθώς και της απαλλαγής του από την επήρεια των δαιμονίων. Η τελευταία αυτή έννοια δεν είναι αυστηρά χριστιανική, αλλά έχει τις ρίζες της στην αρχαία λατρεία.

Η κατάδυση του Σταυρού, κατά τη λαϊκή πίστη, δίνει στο νερό καθαρτικές και εξυγιαντικές ικανότητες. Οι κάτοικοι πολλών περιοχών μετά τη κατάδυση τρέχουν στις παραλίες ή στις όχθες ποταμών και λιμνών για να πλύνουν τα αγροτικά τους εργαλεία, ακόμη και εικονίσματα. Κατά τη λαϊκή δοξασία, ακόμη και τα εικονίσματα με το πέρασμα του χρόνου χάνουν την αρχική δύναμη και αξία τους, που την αποκτούν όμως εκ νέου από το αγιασμένο νερό. Αυτή ακριβώς η διαδικασία δεν αποτελεί παρά επιβίωση της αρχαίας αθηναϊκής γιορτής των «Πλυντηρίων»Στην ανατολική Μακεδονία ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει ο εορτασμός των Θεοφανίων στη Δράμα με πληθώρα εκδηλώσεων και δρώμενων. Σκοπός τους είναι η εξασφάλιση της καλοχρονίας, δηλαδή η καλή υγεία και η πλούσια γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή. Μαύρες κάπες, δέρματα ζώων, μάσκες, κουδούνια και θόρυβοι, στάχτη και σταχτώματα, χοροί και αγερμοί, αναπαράσταση οργώματος και σποράς, πλούσιο φαγοπότι και ευχές επιδιώκουν να επενεργήσουν στην καρποφορία της φύσης.

ΕΘΙΜΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Σε απόσταση τεσσάρων χιλιομέτρων από την πόλη της Δράμας βρίσκεται το Μοναστηράκι, όπου κάθε χρόνο την ημέρα των Θεοφανίων, αναβιώνει το έθιμο των Αράπηδων. Έχει τις ρίζες του στην αρχαία ελληνική θρησκεία και πιο συγκεκριμένα στις διονυσιακές τελετές, ενώ έχει δεχτεί και χριστιανικές επιρροές. Οι Αράπηδες είναι μια εθιμική παράσταση (δρώμενο) με έντονα την υπερβολή, το μαγικό και το λατρευτικό στοιχείο, στην οποία συμμετέχουν οι κάτοικοι της περιοχής.Το ίδιο έθιμο συναντάμε επίσης και στα χωριά Βώλακας, Πετρούσα και Ξηροπόταμος. Αναβιώνει επίσης κάθε χρόνο και στη Νίκησιανη του Δήμου Παγγαίου στο νομό Καβάλας.

Ένα από τα πιο γνωστά έθιμα των Θεοφανίων, τα «ραγκουτσάρια», αναβιώνει κάθε χρόνο στην πόλη της Καστοριάς, όπου οι κάτοικοι μεταμφιέζονται για να ξορκίσουν το κακό.

Στην Χαλκιδική τηρούνται τα έθιμα της Καμήλας (Γαλάτιστα) και των Φωταράδων (Παλαιόκαστρο),ένα χορευτικό δρώμενο, που εκτυλίσσεται στην πλατεία του χωριού.

ΕΘΙΜΑ ΗΠΕΙΡΟΥ

Η Ήπειρος για κάθε μεγάλη γιορτή έχει και τα έθιμά της, τα οποία διατηρούνται και σήμερα με κάποιες ίσως παραλλαγές από περιοχή σε περιοχή. Για τη μεγάλη γιορτή των Θεοφανείων: Το πρωί της παραμονής οι γυναίκες έφτιαχναν κουλούρια και πίτες. Καθάριζαν το σπίτι, τις αυλές και τα σοκάκια, για να περάσει αργότερα ο παπάς.

Την ημέρα της γιορτής των Θεοφανίων όλοι πήγαιναν στην εκκλησία και σε παγούρια, γκιούμια, μπουκάλια, τσουκάλια και κανάτια, έβαζαν καθαρό νερό για να αγιαστεί. Αυτό είναι ένα έθιμο που διατηρείται και στις μέρες μας. Όπου υπήρχε η δυνατότητα γινόταν καθαγισμός των υδάτων και οι πιο τολμηροί έπεφταν σε λίμνες και ποτάμια για να πιάσουν το σταυρό που πετούσε ο παπάς μέσα στο νερό, ψάλλοντας το ” Εν Ιορδάνει”. Αυτός που έπιανε το σταυρό γυρνούσε σπίτι-σπίτι όλο το χωριό με τη συνοδεία του παπά και φυσικά μαζι με το σταυρό και αγίαζε τις οικογένειες, ο οποίες σε ενα μεγάλο σκεύος που κρατούσε έβαζαν χρήματα και διαφόρων ειδών κεράσματα.Όταν γύριζαν στα σπίτια, έπιναν όλα τα μέλη της οικογένειας από το νερό, ράντιζαν το σπίτι, τα ζώα, τα χωράφια και τους κήπους. Ό,τι περίσσευε το φύλαγαν για γιατρικό.

ΘΕΣΣΑΛΙΑ

Στη περιοχή της Θεσσαλίας ανήμερα των Θεοφανίων αναβιώνουν τα ρουγκατσάρια. Ομάδες αποτελούμενες από άτομα 10-15 ατόμων περιφέρονται μεταμφιεσμένοι από σπίτι σε σπίτι και παίρνουν την ανάλογη αμοιβή. Μερικά από τα απαραίτητα μέλη της κάθε ομάδας είναι ο γαμπρός, η νύφη (νέος μεταμφιεσμένος), ο παπάς, ο παππούς, ο γιατρός και οι «αρκουδιάρηδες». Το πέρασμα των ρουγκατσάρηδων από σπίτι σε σπίτι συνοδεύεται από εντυπωσιακό αριθμό τραγουδιών. Τα μέλη των ομάδων φορούν απαραιτήτως μάσκες που έχουν συμβολικό χαρακτήρα και αποσκοπούν στο να ξορκίσουν το κακό από την πόλη

ΚΡΗΤΗ

Χανιά

Η γιορτή των Φώτων, τα Θεοφάνεια, γιορτάζονται και στη Δυτική Κρήτη με τον παραδοσιακό τρόπο και τον αγιασμό των υδάτων όπως και σε όλες τις περιοχές της χώρας.
Ωστόσο, την ημέρα αυτή στην Αγία Μαρίνα Χανίων ο ιερέας μαζί με το σταυρό που ρίχνει στη θάλασσα απελευθερώνει στον ουρανό και δεκάδες λευκά περιστέρια
Κάθε χρόνο την ημέρα των φώτων οι χειμερινοί κολυμβητές στα Χανιά κόβουν την πίττα της πρωτοχρονιάς και κάνουν τις καθιερωμένες τους βουτιές ενώ αμέσως μετά διασκεδάζουν με παραδοσιακό τρόπο

Στα Σφακιά αλλά σε άλλα ορεινά χωριά της Δυτικής Κρήτης οι κτηνοτρόφοι πηγαίνουν τα κουδούνια τους δίπλα στο σταυρό του αγιασμού για να αγιαστούν.
Παλαιότερα πολλές νοικοκυρές με το νερό του αγιασμού έπλεναν και τα οικιακά τους σκεύη.

Ηράκλειο - Λασίθι: Τα «παλικάρια» ή «Φωτοκόλλυβα»

Εκτός από του «βουτηχτάδες» που θα σπεύσουν ανήμερα των Θεοφανείων στα λιμάνια, στους κολπίσκους, τις λίμνες και τα φράγματα για να «πιάσουν» τον σταυρό υπάρχει και μια σειρά άλλων εθίμων που με τα χρόνια περιορίζονται σε περιοχές και χωριά τόσο του Ηρακλείου όσο και του Λασιθίου.

Παλαιοτέρα, έθιμο που διατηρείται και σήμερα σε κάποια χωριά της ενδοχώρας ήταν να γυρίζει ο παπάς σε όλο το χωριό από πόρτα σε πόρτα και με το σταυρό και τον βασιλικό να αγιάζει τα σπίτια και τους πιστούς. Τον ακολουθούσαν άτομα του εκκλησιαστικού συμβουλίου οι ψαλτάδες αλλά και κάτοικοι των χωριών.

Από κάθε σπίτι που αγίαζε του έδιναν λάδι, κρασί ελιές και ό,τι άλλο είχε παράγει ο νοικοκύρης ενώ στα περισσότερα σπίτια σταματούσε η πομπή για μια τσικουδιά και ένα κρασί
Σήμερα, μπορεί το έθιμο με την όλη πομπή να υπάρχει σε ελάχιστα χωριά, συνεχίζεται όμως ο αγιασμός των σπιτιών απ’ τον ιερέα .

Επίσης πριν από χρόνια την παραμονή των Φώτων που ήταν νηστίσιμη ημέρα οι νοικοκυρές έψηναν τα «παλικάρια» ή τα «Φωτοκόλλυβα». Αυτά αποτελούνταν από βραστό σιτάρι που το αναμείγνυαν με καρπούς από ρόδι, σταφίδες, ζάχαρη και μυρωδικά.

Ακόμη την ημέρα αυτή τάιζαν και τα ζώα με κριθάρι, σιτάρι, κουκιά, παπούλες ενώ κάποιοι τα έσπερναν λέγοντας: «Φάτε πουλιά, αγριόπουλα, να συγχωρέστε και να ευχηθείτε στο ζευγά και στο ζευγολάτη».

Ακόμη στη νότια Κρήτη υπάρχει το έθιμο της ευλογίας των κουδουνιών. Έτσι από την παραμονή των Φώτων κτηνοτρόφοι της περιοχής φέρνουν μερικά κουδούνια από το κοπάδι τους στο μοναστήρι.

Εκεί τοποθετούνται κάτω από το σημείο που θα γίνει ο Μεγάλος Αγιασμός. Παραμένουν εκεί όλη τη νύχτα και αγιάζονται ενώ ανήμερα των Φώτων οι κτηνοτρόφοι τα παίρνουν και τα κρεμούν στα ζώα του κοπαδιού τους.

ΑΡΓΟΛΙΔΑ

Το «γιάλα - γιάλα» αναβιώνει στην Ερμιόνη της Αργολίδας πάνω από 50 χρόνια. Ανάλογα έθιμα επιβιώνουν και σε πολλά ψαροχώρια της περιοχής, όπως στο Πόρτο Χέλι και την Κοιλάδα. Τα ξημερώματα των Φώτων, τα αγόρια που πρόκειται τη νέα χρονιά να παρουσιαστούν στο στρατό, συγκεντρώνονται, γευματίζουν όλοι μαζί και έπειτα γυρνούν σε όλα τα σπίτια της περιοχής από σοκάκι σε σοκάκι, φορώντας παραδοσιακές ναυτικές φορεσιές και τραγουδώντας το «γιάλα - γιάλα». Την παραμονή των Φώτων οι κάτοικοι στολίζουν της βάρκες τους με φοίνικες, νεραντζιές και μυρτιές, τις οποίες δένουν στο λιμάνι πριν την καθιερωμένη βουτιά.
 

ΛΕΥΚΑΔΑ

Στην Λευκάδα τηρείται το έθιμο «των πορτοκαλιών». Οι πιστοί βουτούν στη θάλασσα τα πορτοκάλια που κρατούν στα χέρια τους και τα οποία είναι δεμένα μεταξύ τους με σπάγκο. Έπειτα τα παίρνουν στο σπίτι τους για ευλογία και αφήνουν ένα από αυτά για ένα ολόκληρο χρόνο στα εικονίσματα του σπιτιού. Πριν την τελετή της κατάδυσης του Τιμίου Σταυρού, ρίχνουν στη θάλασσα τα παλιά πορτοκάλια.

ΤΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΝΤΟ

Όπως όλες τις μεγάλες γιορτές στον Πόντο, έτσι και η γιορτή των Θεοφανείων έπαιρνε ιδιαίτερο πανηγυρικό τόνο και χρώμα.

Στην Αμισό – Σαμψούντα, Ινέπολη, Οινόη, Σούρμενα τη γιορτή αυτή την ονόμαζαν «Φώτισμα», στην Κερασούντα, Κοτύωρα, Σάντα, Τραπεζούντα λέγανε το «Φώτιγμαν» και στη Χαλδία το «Φώτιμαν»

Παραμονή των Θεοφανείων γινόταν ο Αγιασμός των υδάτων, μόνο μέσα στην εκκλησία. Επάνω σε μια εξέδρα στολισμένη με κλαδιά. Κατόπιν ο παπάς γυρνούσε στα σπίτια και «τ’ Αγνίαζε» ψάλλοντας το τροπάριο «Εν Ιορδάνη». Ενώ οι πιστοί έριχναν κέρματα «απές σο παρχάτσ’» που κρατούσε ένας μικρός ο οποίος συνόδευε τον παπά.

Εκκλησιασμός

Πρωταρχικό και καθολικό γνώρισμα του Ποντιακού λαού, στις μεγάλες της Χριστιανοσύνης μέρες, ήταν η εσωτερική περισυλλογή. Με τη προσευχή στο εικονοστάσι του σπιτιού και τη συμμετοχή στην κοινή λατρεία. Η ακρόαση και παρακολούθηση με κατάνυξη των εκφωνήσεων, των ευχών και των εκκλησιαστικών ύμνων, το διάβασμα εκκλησιαστικών βιβλίων, συναξαρίων και της Αγίας Γραφής. Η αθόρυβη και ιδιόρρυθμη βίωση του νοήματος και του περιεχομένου των εορτών.

Εκτός από τα συνήθη τάματα, την ώρα πού γυρνούσε ο δίσκος έπρεπε πλούσιοι και φτωχοί να ρίξουν στο δίσκο. Οι νοικοκυραίοι και οι προύχοντες και μερικοί νεόπλουτοι που είχαν έρθει «ας σην ξενιτείαν» εφιλοτιμούντο ποιος θα ρίξει το μεγαλύτερο νόμισμα στο δίσκο της εκκλησίας.

Ο εκκλησιασμός των Θεοφανείων ολοκληρωνόταν με τη προμήθεια και πόση Αγιασμού και με τη λήψη του αντίδωρου.

Αγιασμός

Η προμήθεια Αγιασμού και η διατήρησή του όλο το χρόνο είναι πανορθόδοξο έθιμο. Γι’ αυτό είναι αδύνατο να βρει κανείς Ποντιακή οικογένεια που να μη προμηθεύεται Αγιασμό της Παραμονής ή των Θεοφανείων. Και στον Πόντο, άλλοι με «κουκουμόπα» (είδος χάλκινης κανάτας), άλλοι με «κανατόπα», άλλοι με ποτήρια κι άλλοι με μπουκαλάκια έτρεχαν στην εκκλησία από τα χαράματα. Για να πάρουν Αγιασμό για μια ώρα ανάγκης.

Έθιμα των Θεοφανείων

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά έθιμα των Ποντιακών Φώτων ήταν το μνημόσυνο των νεκρών που γινόταν την παραμονή της γιορτής των Θεοφανείων. Σε κάθε σπίτι άναβαν τόσα κεριά, όσα ήταν τα μέλη της οικογένειας που είχαν εκδημήσει και ένα για εκείνον τον ξένο που δεν είχε κανέναν σ’ αυτόν τον κόσμο…

Για να μην ξεχνούν οι νεότεροι το χρέος τους στους παλιότερους, έγκαιρα τους μάθαιναν ένα τετράστιχο με τις βασικές επιθυμίες των τεθνεώτων:

«Τα Φώτα θέλω το κερί μ’
και Των Ψυχών κοκκία (κόλυβα)…
και την Μεγάλ’ Παρασκευήν
έναν μαντήλιν δάκραι»

Στη Σάντα, που την αποτελούσαν επτά ενορίες γι’ αυτό και ονομαζόταν και «Επτάκοσμος», τα Θεοφάνεια, η πρωτότοκος κόρη ζύμωνε την «Αλυκόν πίταν» από καλαμποκίσιο αλεύρι. Το βράδυ πριν κοιμηθούν έτρωγαν από την αλμυρή πίτα και έπεφταν για ύπνο. Κομμάτια της οποίας οι ανύπαντρες έβαζαν κάτω από το μαξιλάρι τους, για να δουν ποιον θα παντρευτούν!

Κατά τη διάρκεια του ύπνου, λογικό ήταν ότι θα διψάσουν. Γι αυτό υπήρχε και το σχετικό δίστιχο:

«Ναϊλί εμέν’ ντό έπαθα με τ’ αλυκόν την πίταν,
κανείς νερόν ΄κι εδέκε με, εκάγα όλεν τη νύχτα!»

Εάν έβλεπαν κάποιον στο όνειρο τους να τις δίνει νερό, αυτός θα ήταν ο μελλοντικός τους σύζυγος. Ήταν φυσικό να δουν αυτόν που συμπαθούσαν ή και να μη δουν κανέναν. Το πρωί αντάμωναν και η κάθε μια έλεγε το όνειρο που είδε ή δεν είδε… και έκαναν τα σχόλια τους. Μερικές τύχαινε στ’ αλήθεια να πραγματοποιηθεί από σύμπτωση το όνειρο, γι αυτό και τα κορίτσια πίστευαν στη μαντική ιδιότητα της πίτας.

📧Έχετε κάποια παρατήρηση για το παρόν περιεχόμενο; Θα χαρούμε να σας ακούσουμε
▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃▃

ΠΗΓΗ - ΠΗΓΗ - ΠΗΓΗ

 Επιμέλεια άρθρου

 Παπανικολάου Στυλιανός